“Sorry, we moeten je boeking annuleren”, met die boodschap belde Michel de Koning al zijn geplande hotelgasten af. Het komende halfjaar is Hotel Abcoude namelijk het tijdelijke thuis voor vluchtelingen uit Oekraïne. Na een moeilijke coronaperiode was dat even slikken. Toch was voor Michel de beslissing snel gemaakt.
“We zagen alle ellende op tv en ik zeg: hey Ruud, moeten wij niet ook wat doen. Moeten we niet Hotel Abcoude beschikbaar stellen?” Hij overlegde met huurbaas en goede vriend Ruud. “Binnen een minuut schudden we elkaar de hand. En toen is het heel snel gegaan.”
Afgelopen weekend kwamen de eerste vluchtelingen uit Oekraïne aan. Inmiddels hebben zo’n zeventig Oekraïners een plekje gevonden in het hotel. En dan zit het hotel vol. “Dat doet wel pijn,” zegt Michel “want de verzoeken stromen nog wel binnen.”
In het hotel zitten vooral gezinnen, zoals Tetiona Teslia en haar acht en tienjarige dochters Daryna en Erika. Zij arriveerden zondag. Ze zegt dat ze heel blij is hier te zijn. Hiervoor zat ze een week lang in kamp Harskamp in Eden. “Daar hadden we geen eigen douche of wc. We zaten met acht mensen op een kamer en er was geen privacy. Dat was lastig voor de kinderen.”
Tetiona vluchtte samen met een vriendin. Haar broers bleven achter om te vechten. Ze heeft dagelijks contact met haar vrienden en familie die in Oekraïne achtergebleven zijn, maar veel informatie krijgt ze niet. “We vragen alleen of het oké gaat. Het is gevaarlijk om te vragen waar de bommen zijn gevallen of foto’s te sturen. We vragen geen details.”
De kinderen van Tetiona zijn aan het spelen in de speelhoeken in de kelder van het hotel. Daryna is aan kleuren, Erika speelt met een bal. De kelder is omgebouwd tot ontmoetingsplek voor iedereen die in het hotel verblijft. Er staan lange tafels waar mensen met elkaar praten en boterhammen eten. Er zijn koelkasten en magnetrons neergezet. Een paar mensen zijn aan het bellen. Uit een geluidsbox klinkt een Oekraïens nummer.
Michel is veel te vinden in de kelder. Met zijn laptop onder de arm en telefoon in de hand is hij de hele dag bezig alle praktische zaken te regelen. Aan tafel, op de grond, staand in de gang. Overal is hij aan het werk. Ook is hij het aanspreekpunt voor de Oekraïners. De verhalen die ze meenemen komen soms hard binnen, vertelt hij.
“Het is anders dan op tv. Als je die mensen spreekt.. de emotie.. of je nou wil of niet, je krijgt ‘m.” Zijn zoon ontvangt de mensen als ze aankomen en geeft ze een rondleiding. Michel vertelt hoe een zevenjarig jongetje naar de grond dook toen hij een vliegtuig hoorde overvliegen. “Hij verwachtte een ontploffing. Een jongetje van zeven.” De eerste dagen stond hij met tranen in zijn ogen te luisteren, vertelt Michel.
Het contact met de Oekraïners gaat goed, vertelt Michel. In het begin maakten ze veel gebruik van Google Translate, inmiddels vertalen de Engelssprekende Oekraïners alles. Ze willen allemaal graag helpen, vertelt hij. “Ze schamen zich om hulp te krijgen. Ze willen werken, geld verdienen, wat terug doen.” Hij moet telkens herhalen dat het eten geen geld kost en dat alles geregeld is. “Dat vinden ze moeilijk. Het is een heel trots volk, dat hebben we al wel gemerkt.”
Niet alleen de leegstaande kelder is omgebouwd tot ontmoetingsplaats, ook aan de rest van Hotel Abcoude wordt hard gewerkt. “Het lijkt wel alsof we een heel asielzoekerscentrum hebben opgericht”, zegt Michel. Hij laat het washok zien waar een elektricien bezig is met de meterkast. “Hier worden extra groepen aangelegd.” Er komen drie wasmachines en drie drogers bij zodat iedereen weer kan wassen.
Een grote ruimte is helemaal volgebouwd met kledingrekken. Met tekeningen op papiertjes (een man met een snor, een meisje met een paardenstaart, een baby met een luier) wordt aangegeven wat voor kleding waar te vinden is. “Alles gedoneerd en gesorteerd door vrijwilligers”, vertelt Michel terwijl hij langs de rijen met overhemden, broeken, buggy’s, en kinderjasjes loopt.
[prepr_photo fdb8d582-8d7f-49dc-9f72-64f4c84caa1a]
“De Dorpskerk heeft de jaarlijkse inzameling vervroegd. Op een gegeven moment moesten ze mensen oproepen niet langer te komen. Er was geen plek meer.” Het laat zien dat iedereen graag wil helpen, zegt Michel. Zo had hij nog vijftien extra bedden nodig voor een last-minute oproep van de Veiligheidsregio. “Ik plaatste een bericht in de lokale Abcoude appgroep. Binnen een halfuur stond het hier helemaal vol.”
Het hele dorp is de afgelopen weken samen gaan werken om de vluchtelingen op te vangen. Er waren meerdere initiatieven opgestart. Zo ging een groep vrijwilligers mensen ophalen uit Polen, een andere groep zamelde kleding en spullen in en weer een andere groep startte een crowdfundingactie. Toen zijn ze bijeengekomen. “We zijn echt een projectgroep geworden”, vertelt Michel.
Alles wordt geregeld met vrijwilligers met professionele expertise. Zo hebben ook tolken, psychologen en zelfs de tandarts uit het dorp zich aangemeld om te helpen. Michel: “Het is hartverwarmend om te zien hoe het hele dorp klaarstaat.”
Op dit moment is er geen hulp meer nodig in de vorm van goederen. Wel is er extra huisvesting nodig. Het liefst een losstaande woning. “Mensen bieden ook hun zolder aan, dat is heel erg lief maar besef je wel dat het niet makkelijk kan zijn om vreemde mensen in je huis te krijgen. Het kan wel eens lang gaan duren.”
De projectgroep is in goed contact met de gemeente. Zo is burgemeester Maarten Divendal al meerdere keren langs geweest om met de initiatiefnemers en de vluchtelingen te praten. “Ik vind het echt heel erg mooi om te zien hoe er zo wordt meegeleefd”, vertelt de burgemeester vanuit het gemeentehuis. “Daardoor zijn wij in staat geweest om heel snel dingen te realiseren, dat is natuurlijk prachtig.”
[prepr_photo 66a8c29c-4e8b-4fed-88b9-eeb196049330]
Deze week zijn er zo’n tachtig Oekraïense vluchtelingen in de gemeente aangekomen. Daarvan zijn er nu zo’n zeventig in Abcoude, en tien in Wilnis. De gemeente richt zich met name op de langere termijn. “Wij gaan er nu voor zorgen dat kinderen naar school kunnen en dat mensen medische en psychologische hulp kunnen krijgen. En we zorgen voor zaken als leefgeld.” Als mensen huisvesting willen aanbieden verwijst hij naar www.takecarebnb.org. Een organisatie die gastgezinnen koppelt aan vluchtelingen.
Ook kijkt de gemeente naar hoe mensen op de langere termijn werk en huisvesting kunnen krijgen. Het is op dit moment onduidelijk hoe lang de vluchtelingen opgevangen zullen worden. “Wij weten ook dat het nog heel lang kan duren”, zegt Divendal. Hij is onder de indruk van de inzet van de inwoners van de gemeente. “We moeten met elkaar die positieve energie die er nu in de samenleving zit weten vast te houden. Ook op de langere termijn.”
Michel uit Abcoude houdt het voorlopig wel even vol. Zijn hotel heeft hij in elk geval het komende halfjaar opengesteld voor de Oekraïners. Dat er nu ook financiële vergoeding komt vanuit het rijk is erg welkom. De andere kosten probeert hij te compenseren met de omzet uit zijn andere hotel. Hoe lang hij dat kan volhouden? “Dat zien we wel. Winst maken doen we al twee jaar niet, dus daar kunnen we nog wel even mee doorgaan”, lacht Michel.
Hoe de toekomst er voor Tetiona Teslia en haar kinderen uitziet is onzeker. Ze vindt het fijn hier in Nederland. Ze hoopt dat haar kinderen snel naar school kunnen en de taal kunnen leren. Zelf wil ze dat ook. Voor nu is ze blij dat ze veilig zijn in Hotel Abcoude. Een plek waar haar kinderen weer even kind kunnen zijn, vertelt ze. “Ze snappen niet zo goed wat er echt gebeurd is”, vertelt ze. “En dat is denk ik maar goed ook.”
Studio
Rendementsweg 10d
3641 SK Mijdrecht
E-mail
redactie@rtvrondevenen.nl
Telefoon Redactie
0297 - 286004
