Huisarts Nico Baden (72) stopt na 40 jaar: ‘Verslaafd aan het vak’

Na bijna veertig jaar trouwe dienst als huisarts in Abcoude neemt Nico Baden (72) afscheid van zijn praktijk. Wat begon met een pieper, groene kaarten en een telefooncel groeide uit tot een moderne huisartsenpraktijk met een breed team. “Ik ben eigenlijk een beetje verslaafd aan het vak.”

Samen met collega Piety Tamminga vestigde Baden zich in 1985 in Abcoude. “We bouwden een praktijk achter mijn huis. Op een dag waren we open en toen moesten we wachten op de eerste patiënt. Best spannend. Wie dat precies was weet ik niet meer, al beweren sommigen nog steeds dat zij het waren.”
Vanaf dat moment begon een loopbaan die diepe sporen naliet in het dorp. Baden zag generaties voorbijkomen. “Soms zit er een moeder met een kind in de spreekkamer, en dan realiseer ik me dat ik háár als pasgeborene heb onderzocht.”

De zorg veranderde, maar de mensen bleven belangrijk

In vier decennia zag hij de huisartsenzorg ingrijpend veranderen. “Er kwamen veel nieuwe medicijnen, waardoor chronische ziektes als diabetes en astma beter behandelbaar zijn. En er is nu veel meer aandacht voor preventie. Dat bestond toen nog niet.”
De communicatie was ook een wereld van verschil. “We hadden een pieper. Als die afging, moest je op zoek naar een telefooncel – en hopen dat die het deed. Soms belde je gewoon bij iemand aan om te vragen of je even mocht bellen. Dat gaf stress.”
Ook het werk zelf werd formeler. “We hebben nu richtlijnen gebaseerd op ‘evidence-based medicine’. Dat helpt, maar het kan ook leiden tot tunnelvisie.”

“We hadden een pieper. Als die afging, moest je op zoek naar een telefooncel – en hopen dat die het deed.”

Baden noemt het werk als huisarts “een voorrecht”. “Je kent het gezin, je kent de achtergrond. Je kunt echt iets betekenen voor iemand. Dat geeft veel voldoening.” Juist die waardevolle ontmoetingen en kleine gebaren maken dat veel momenten hem altijd bijblijven.
Daarnaast was hij ook enkele jaren forensisch arts. “In die rol heb ik heftige dingen meegemaakt. Daar kan ik vanwege mijn beroepsgeheim niet over uitweiden, maar ook die herinneringen staan in mijn geheugen gegrift.”

Ook Abcoude veranderde in de loop der jaren. “Vroeger had je ‘Oud Abcou’. Als nieuwkomer stond je daar in het begin een beetje buiten. Nu is het dorp veel gemengder. Er zijn jonge gezinnen bijgekomen. Dat maakt de patiëntenpopulatie heel gevarieerd en leuk.”

Opgegroeid met het vak

Baden wist al vroeg dat hij huisarts wilde worden. “In 1970 begon ik in Amsterdam met mijn geneeskundestudie. Tijdens de opleiding was er weleens twijfel, maar huisarts bleef bovenaan staan. In Amsterdam was er toen een overschot aan huisartsen. In Abcoude zagen we ruimte.” De gevestigde huisartsen waren daar overigens minder enthousiast over. “Die zaten niet per se op ons te wachten,” zegt hij lachend.

Digitalisering: vloek én zegen

Wat hem bezighoudt, is de toenemende druk op de huisartsenzorg. “Vooral op de huisartsenposten buiten kantooruren. Veel mensen durven steeds minder verantwoordelijkheid te nemen voor hun eigen gezondheid. Er wordt snel gebeld.”
De digitalisering biedt kansen, maar ook risico’s. “Vroeger hadden we groene kaarten en schreven we rekeningen met de hand. Nu zijn gegevens makkelijker te delen. Maar we zijn ook veel afhankelijker geworden van zorgverzekeraars. We lopen aan hun leiband, en dat vreet tijd.” Volgens hem leidt dat tot steeds meer administratieve rompslomp. “In een poging de zorg beheersbaar te houden, worden er juist steeds meer tijdrovende inspanningen van ons gevraagd.”

Toekomst in goede handen

Baden laat zijn praktijk met vertrouwen achter. “We vormen al jaren een maatschap met intensief contact. Het team van huisartsen, assistenten en praktijkondersteuners is deskundig en betrokken. Dat voelt goed.”
Helemaal stilzitten doet hij niet. “Ik ben nog een paar jaar geregistreerd als huisarts. Als het nodig is, kan ik invallen. Maar ik hoop ook op wat meer tijd voor mijn kinderen en kleinkinderen. En ik heb gelukkig genoeg hobby’s.”

Hoe wil hij herinnerd worden?

Hij hoeft er niet lang over na te denken. “Ik krijg nu al veel reacties van patiënten. Ze vertellen me over situaties die indruk hebben gemaakt. Dat raakt me. Als ik zo herinnerd word, als iemand die betrokken was, dan mag ik tevreden zijn.”

Abcoudeabcoudehuisarts